Nattigheid

Plitvice mag je niet missen in Kroatië. Het is een nationaal park dat sinds 1979 een Unesco werelderfgoed is, en dat is terecht. Het park bestaat uit 16 onwaarschijnlijk blauwe meren die op diverse niveaus via 90 watervallen in elkaar cascaderen en iedereen wil het zien.

Daarom werken ze ook met tijdslots. Wij mochten tussen 10:00 uur en 11:00 uur naar binnen, maar we waren er al om 9:00 uur. Zo matineus zijn wij tegenwoordig. Wat er toen gebeurde, raakte mijn handhavershart: “Ik kan om 10:00 uur pas uw ticket scannen,” sprak de poortwachter, “maar ik laat u er vast in en dan maak ik een foto van uw kaartjes zodat ik die straks kan scannen.” Geniaal, die man kan zo bij ons aan de slag.

Het park was absoluut schitterend, dat valt niet te beschrijven, bekijk de foto’s maar. Ook de logistiek vond ik voorbeeldig. Er zijn zeven uitstekend aangegeven rondwandelingen, heel slim in één richting zodat je bijna nooit tegenliggers hebt. Er zijn korte of langere boottochtjes in de routes opgenomen en je kunt met een busachtig treintje vanaf het verste punt terug naar het begin. Op drie knooppunten zijn wc’s en koffietentjes en overal staan bankjes, al waren die vandaag allemaal kletsnat.

Het weer was op z’n zachtst gezegd tamelijk wisselvallig: dan weer een bui van een uur, dan weer een half uurtje droog, soms wat druppelig, soms keiharde regen. Hoe de talloze bezoekers zich hiertegen wapenden was een studie waard. Duitsers en Nederlanders droegen over het algemeen sportieve regenkleding. Willem heeft dat op zich ook - thuis aan de kapstok, foutje. Vandaag behielp hij zich met een klein paars parapluutje. Zo paste hij mooi bij de Italianen, die bleken ook van de plu. De Fransen deden het met de poncho’s van de souvenirshops.

Een eervolle vermelding voor die Française op de gouden sandaaltjes die haar gele plastic poncho droeg als ware het haute couture. Ik zag er daarnaast in mijn wandelcape uit als een gebochelde heks die net drie dagen door een moeras heeft gezworven.