Rijen, rijen, rijen

Rij 1 was de rij voorafgaand aan de drop-offrij. Iedereen checkt tegenwoordig online in, dus de incheckrijen van vroeger zijn de bagage-drop-offrijen van nu. Maar voor we in die rij mochten, keurde een grondstewardess onze handbagage; mal en weegschaal stonden klaar. Onze tasjes waren bescheiden, dus we kregen meteen een sticker. 

En we mochten door naar rij 2: de echte drop-offrij. Onze ruimbagage werd na een poosje wachten ook goedgekeurd: samen een dikke 30 kilo waar 46 is toegestaan, dus we hebben ruimte om te shoppen! Nu konden we naar rij 3: die voor de (twee) boardingpaspoortjes - je moet tegenwoordig alles zelf doen.

Rij 3 bestond uit een flinke horde mensen met rolkoffertjes. Wij drop-offers waren de zij-instromers en dat kon niet iedereen waarderen. Dat had handiger gekund, Schiphol! De volgende rij was die voor de veiligheidscheck. Wij waren nu een uur bezig, en kwamen eindelijk bij het bordje: vanaf hier 10-15 minuten. Dat klopte, en eigenlijk viel het dus reuze mee. 

Omdat we via balie 1A waren geleid, kwamen we vlakbij de B-pier uit. Geen paspoortrij, want we gingen eerst naar Frankfurt. Die rij hielden we dus te goed. De rij voor de thee-met-een-croissantje was bescheiden,  de rij voor het boarden (wederom via twee poortjes) was te doen.

Ons vliegtuig moest ook in de rij, dus we vertrokken met ruim een kwartier vertraging. Zo bleef er van de overstaptijd van 80 minuten niet veel meer over. Maar wel de nodige rijen: het vliegtuig uit natuurlijk, de lift naar de Z-gates (kort rijtje), de - handmatige - boardingpascontrole voorafgaand aan de paspoortcontrole, de paspoortcontrole zelf (ging vlot) en ten slotte (voor nu) een eindeloze rij voor het boarden.

Voor die rij (onze 12de) was eigenlijk geen plaats bij gate Z62, maar dat gold voor alle rijen op de Z-pier. Wat een on-Duitse puinhoop. Het boarden begon  ruim een half uur te laat, bovendien waren er weer maar twee poortjes (plus een eigen eersteklaspoortje uiteraard) en dat is best weinig voor een Airbus 380-800 met 525 passagiers. 

De vlucht was rustig, het eten was lekker, de filmkeuze was enorm (filmtip: Lego-Batman, hilarisch) de vele (vooral Indiase) kinderen waren vervelend.  Het is ook een lange zit natuurlijk. Enige rij onderweg was regelmatig die voor de wc's; want ik blijf een zeikerd. Onze vertraging liep op tot 40 minuten, maar dat had voor ons geen gevolgen.

We doorstonden de rij naar buiten en sloten aan in de immigratierij. Blijft komisch die dames en heren in uniform met niet-bijpassende felblauwe latexhandsxhoenen; hoe vies zijn die paspoorten! Toen volgden de rij voor de bagageband, de rij voor de controle van de bagage, de rij voor het innemen van het reeds door immigratie goedgekeurde formuliertje en de rij voor de metrokaartjes. Dit alles duurde totaal slechts een uur!

De metro bracht ons in een half uurtje naar het centrum van San Francisco. En vanaf halte Powellstreet moesten we nog tien minuten onze koffers een heuvel op duwen... We werden zeer vriendelijk ontvangen in het Beresford Hotel. Onze kamer is klein maar keurig en vrij compleet. We amuseerden ons even met de Hans Klokachtige windmachine die de airco vervangt (het is hier 22 graden, dus dat redden we wel) en wandelden over Sutterstreet naar onze 20e en vandaag laatste rij: die voor de koffie bij Starbucks.