naar de Drakensberg

Vandaag begon met enkele verrassingen. Zo ontbraken bij het ontbijt vrijwel alle Nederlandse gezinnetjes. Er zat nu een bataljon Duitsers: tien dikke vijftigplussers op motoren (die laatste stonden buiten natuurlijk, duh!).

En toen we na het ontbijt onze kamerdeur openden, snelde er een aapje weg. Uitdagend kauwend bleef hij vanaf de dakrand naar ons kijken: hij had uit mijn handtas twee snoepjes gepikt. Die kregen we gisteren bij de dinerrekening, en zoiets stop ik dan heel Hollands in mijn tas. De aapjes hier herkennen de snoeppapiertjes natuurlijk, de slimmerds. Die papiertjes had hij trouwens keurig achtergelaten.

We gingen de auto inladen, en daar lag de derde verrassing: een hoop hippopoep! Waren ze vannacht langs ons hotel gewandeld! De waarschuwingen bleken dus terecht...

Het eerste deel van de weg naar de Drakensberg was weer de snelweg naar Durban. En weer wandelden er mensen langs de snelweg, vandaag veel vrouwen met een hoofdlading. Ook zagen we betrekkelijk veel fietsers: op de vluchtstrook, tegen het verkeer in, reuze veilig allemaal.

Na twee uur snelweg mochten we eraf; maar secundair mag je ook gewoon 100 als je durft. De vele potholes, lifters, koeien en dorpjes maken het extra spannend. Na de plaats Greytown kregen we nog een stuk of wat B-wegen, al dan niet geasfalteerd. Geen bewoonde wereld meer, maar prachtig zicht op de bergen en een kudde impala's, gnoes en zebra's voor het echte Afrika-gevoel.

Aan het eind van een C-weg vonden we Antbear Lodge, een wonderlijke verzameling zelfgebouwde cottages. De eigenaar, zijn vader en diverse stagiaires doen bovendien aan houtbewerking: elke deur, kast, stoel of lamp is een uniek handwerk. Mevrouw doet aan organische landbouw, dat gaan we proeven vanavond!

En ik schreef dit gezeten onder een acacia waarin wevervogels hun nesten hebben eh... geweven, terwijl ik de zon achter de Drakensberg zie ondergaan.... 't Is afzien hier.