de blauwzwarte houtbij

Willem had pech: omdat het beoogde natuurpark vrijwel ontoegankelijk bleek werd het een dagje stad. Maar de botanische tuin was een redelijk alternatief. Zagrebs botanische tuin is opgericht in 1889 en bestaat uit een arboretum in Engelse stijl (= slingerende paden), een bloemenparterre met kruidachtige planten en rozen in Franse stijl (= keurige vakjes), en rotstuinen met inheemse Kroatische plantensoorten. De diverse bijen, zoals de blauwzwarte houtbij, hadden het er maar druk mee. En er waren libellen, bonte kraaien, kikkers op waterleliebladen en zonnende schildpadjes. Ja mensen, we hadden zon!

Voor de lunch streken we neer op een van de vele terrasjes in het centrum. Daar bleek het Amsterdamse horecamodel ingevoerd: desinteresse in de gasten, Willems bier is nooit gekomen, mijn salade kwam een kwartier na Willems soep en het afrekenen vergde ook enig doorzettingsvermogen. De keuken trof overigens geen blaam want alles was wel zeer smakelijk.

De stadswandeling uit de Lonely Planet bracht ons in anderhalf uur langs alle Zagrebse hoogtepunten waarvan de twee belangrijkste - de Sint-Stephanuskathedraal en de Sint-Markuskerk - in de steigers bleken te staan; hoe krijgen ze het voor elkaar. 

De Tkalčićevastraat is dé touristtrap, en één souvenir springt er wel uit, namelijk de stropdas. Een leuk weetje: Lodewijk de 14e had destijds soldaten uit de (toen) Duitse provincie Croatia in dienst. Deze droegen gestrikte dassen van linnen. De Zonnekoning was dol op versieringen, dus hij liet deze  dassen namaken van witte mousseline, aan de randen versierd met kant en fijn borduurwerk. De ‘cravat’ (Frans voor Kroaat) werd al snel een rage in geheel Europa.