De laatste wandeling

Twee weken geleden liepen we onze eerste wandeling: de witte ketel. Vandaag deden we de laatste: de rode berg. Deze Montaña Roja is een geval apart. Hij ligt pal tegen de vakantieplaats Playa Blanca, en er zijn zelfs appartementen tegen de helling gebouwd. Voordeel is dat je hoog kunt komen met de auto (verhard…), dus de 130m klim naar de kraterrand is voor bijna iedereen te doen.

En werkelijk iedereen doet het dan ook. We kennen het onderhand wel: kwekkende Spanjaarden, Engelsen met een muziekje mee, de fotoshoots op de kraterrand. Waarom doet iedereen dan toch altijd een king-of-the-worldpose?

Het was overigens wel een fraaie wandeling, een verscheidenheid aan gesteente, fraaie vergezichten en af en toe een diertje. Zo fladderde de distelvlinder voorbij, zagen we een woestijnkiezelsprinkhaan, en toen ik zat te wachten op Willem die nog even in de krater afdaalde kreeg ik gezelschap van een Canarische woestijnklapekster.

De rest van de middag lagen we lekker op ons favoriete strand bij Punte del Marqués (twee Duitse campers vandaag). We vonden het deze keer te warm voor een beschut nestje. En we hebben eindelijk eens met onze voeten in de Noord-Atlantische Oceaan gestaan.

Morgen verlaten we het zonnige Casa de Hilario om een uur of acht en even na 16:00 uur verwachten we te landen op Schiphol, waarschijnlijk in de regen. Lekker treinen in de avondspits en ‘s avonds weer eens behoorlijk groente eten. Bedankt voor het meereizen!