de Gobi-express: halte Mandalgovi

 Om half acht al moesten we afscheid nemen van onze grote dochter. Onze gids-chauffeur Munkh wilde namelijk bijtijds vertrekken voor de 300 km lange tocht vol onzekerheden (zandstorm, lekke band). Lucinda zou pas om 10:00 uur gehaald worden door mensen van het vrijwilligersproject waar ze vijf weken aan de slag gaat. Het afscheid was niet zo zwaar als de vorige keer, maar droog bleef het niet.

 Onze rit verliep zonder de potentiële problemen. We genoten in de 4WD Toyota Delica van de verre uitzichten, de diverse kuddes (koeien, paarden, schapen, geiten), een enkele loslopende kameel, water oppompende kinderen en gerkampjes. De gerkampen die ons bij wijze van hotel beloofd waren, zijn vrijwel allemaal nog gesloten: we zijn te vroeg.

Dus onze eerste overnachting is niet in een tent in de eenzame woestijn, maar in een middelgrote plaats (Mandalgobi), in het slechtst onderhouden hotel waar we ooit geweest zijn. Dit Gobi Hotel heeft 1 ster... en die zit in de wc-bril! Op ons blokje om zagen we een verzameling traditionele gers, houten en stenen huisjes, blokken oude sovjetflats, een paar bezinepompen, een tempel, ons turkooisen hotel en een paars restaurant. Er schijnt ook een Koreaanse karaokebar te zijn, maar die konden we niet vinden.

We aten in Burd Restaurant & Pub (tevens afhaalmongool), op de verrassend moderne 1e etage. Aardig eten, keurige porties. En lekker Mongools bier, ook belangrijk.