Een dag vol voorstellingen

Onze Zwanenmeerkaartjes kwamen in een voordeelpakketje, namelijk samen met kaartjes voor de matinee van Peter en de Wolf  van vandaag. Op ons gemakje wandelden we daarom vanochtend in het frisse zonnetje (nog slechts 14 graden) langs de Mojka en het Kanal Griboyedova naar de Concert Hall van het Mariinsky Teatr.  De Mojka is een rivier, het Kanal Griboyedova is een gracht; Tsaar Peter was dol op de Amsterdamse grachten, dus liet hij er in Sint-Petersburg ook een paar graven. Deze grachten lijken overigens niet erg op ‘de onze’, behalve bij de diverse kruisingen met de drukke wegen: “weer de Vijzelstraat,” zeiden we dan.

Het concert was in een prachtig moderne zaal met een uitstekende akoestiek en gevuld met keurig gewassen en gestreken kinderen die zich ook nog eens netjes gedroegen. De moeders daarentegen begrepen de mededeling ‘mobieltjes uit en geen foto’s maken’ ook hier volstrekt niet. En die muzikanten zich maar uitsloven. Zes kinderen vertolkten de verschillende rollen en dat deden ze met verve al verstonden wij er vrijwel niets van. Aan het slot hadden we de woorden Petja (Peter), Volk (wolf), Dedusjka (opa) en Kotsjka (kat) wel door en de muziek deed de rest. Op een groot scherm zag je bovendien telkens welk instrument aan het werk was en dankzij onze grondige voorbereiding (njet) wisten we meteen wat de hobo voorstelde en wat de pauken illustreerden - de eend resp. de jagers.

Na het concert hadden we nog tijd voor een paleisbezichtiging, en dat werd dat van de familie Yusupov- al was het maar omdat Raspoetins daar vermoord is. Het paleis is op geen stukken na zo groot als de Hermitage dus je bent er met een kleine anderhalf uur doorheen. En als je je goed positioneert tussen de (cruise)groepen - waaronder nul Chinezen - loop je met je audioguide rustig door alle 29 vertrekken. Hoogtepunt vonden we het minitheatertje waar grootheden als Chopin en Berlioz nog hebben opgetreden.

Voor de Moord op Raspoetin moesten we een extra kaartje kopen en aanschuiven in een stijlvol zaaltje. Daar keken we in groepsverband naar een film die bestond uit historische foto’s waarbij, muzikaal ondersteund, dagboekfragmenten van Felix Yusupov werden voorgelezen (gelukkig Engelse ondertiteld). Daarna wandelden we in colonne langs enkele tableaus met wassen beelden en wanden met foto’s om het allemaal zelf te ervaren: de gifkoffer van de dokter, de chauffeur die het lijk zou vervoeren, Raspoetin die smulde van de vergiftigde taartjes (hielp niet), de krappe trap waarlangs hij toch nog ontsnapte, en een foto van het uiteindelijk doorzeefde lijk.

En er stond ons nog een laatste voorstelling te wachten: in restaurant Sadco waar we gingen eten - alweer zo’n verrassende tip uit de Lonely Planet - barstte klokslag 19:00 uur het bedienend personeel in gezang uit. Zie filmpje. Wij hebben het slotlied Kalinka luidkeels meegezongen, en daar zijn dan weer geen opnames van.