Brrrrrest

Onder een zwaar wolkendek bij een graad of 14 stapten we met velen in de shuttle die ons naar het centrum van Brest bracht. Het was zondag, dus alle winkels waren dicht, en van bezienswaardige kerken moet Brest het ook niet hebben. 

Er ging een gejuich op in onze bus toen we, vlak voor de halte, een markt ontwaarden. De markt op de Rue de Lyon bleek een ware Albert Cuyp: vis en schelpdieren, lokale kaas en worst, groente en fruit, ondergoed (de ah-bra!), sieraden, tassen, een bedelaar met een geit, een trieste clown, kant-en-klaarmaaltijden in alle couscousvarianten en... kleding voor de zgn. grande taille. Wij sloegen onze slag.

Na een uur werd het toch tijd voor cultuur, en daar hebben we ook echt een uur naar gezocht. Maison de la Fontaine was meer vergaan dan glorie, en van de schattige Tour Tanguy vroegen we ons af hoe ze die toch zo leuk op de foto krijgen in de foldertjes. Wij kregen de wederopbouwflats niet weg.

Het laatste uur in Brest scheen echter de zon volop en wandelden we over de Cours Dajot, een parkachtig wandelpad boven de haven langs. Ook het art deco-treinstation mocht er wezen.

Op de terugweg was de shuttle voor een groot deel gevuld met crewleden. De Amerikanen hadden natuurlijk de grootste pret om het bord 'Brest Centre'.  "I'd like to examin that brest," grapte de - naar later bleek - bassist van de crewband. We zagen hem 's avonds aan het werk bij het gecombineerde optreden van de Engelse Willeke A en Dries R. Willeke was best redelijk, Dries durfden we niet aan: we zagen zijn manchetknopen op de foto, dat was ons genoeg.

Tip 12: sla nooit een lokale markt over