Naar San Diego

De laatste fase van onze madoroadtrip is daar: San Diego. Ook voor deze 200 km namen we de tijd, dus we namen de Pacific Coast Highway 1 waar het kon en anders de zgn. Historical highway 101: El Camino Real. Het verhaal wil dat de Spaanse missionarissen in de 17e/18e eeuw deze weg altijd namen van San Diego naar San Francisco; Californië maakte immers een tijdje deel uit van het Spaanse koninkrijk. Andere bronnen spreken dit uiteraard tegen: fakenews is van alle tijden.

We schoten op deze mooie kustweg natuurlijk voor geen meter op door al die leuke badplaatsjes vol stoplichten, bermparkeerders en historische trammetjes. De uitzichten waren het echter wel waard. En we maakten een omweg over het fraaie Balboa Peninsula waar perfecte holle surfgolven zouden zijn - maar het was het verkeerde seizoen. Surfen is hier tussen mei en oktober verboden. Wel werd er druk in de stevige branding gedoken, en natuurlijk waren er pelikanen.

Lunchen deden we bij het Beachcomber Café in de buurt van de Laguna Beach. Hier zouden we volgens het boekje nog de echte fifties vibe kunnen soaken, maar dat viel wel mee. Het was er een vrolijke drukte met hopen kinderen en goede broodjes.

De laatste 60km waren prozaïscher: de zon verdween, de avondspits begon, en ons laatste hotel is (uit praktische overwegingen) een standaard Best Western aan de rand van de stad. Echt iets voor liefhebbers van industriegebieden.

Maar de kamer is schoon en we hebben zelfs een balkonnetje. Tot onze verrassing heeft dat balkon uitzicht op een jachthaven met een - bleek later - prima restaurant: Jimmy's Famous American Tavern. Heerlijke salades. We hebben deze hele vakantie overigens uitstekend gegeten: veel salades en seafood, slechts een keer echt fastfood. Maar dat was bij Danny's Diner en die ervaring moet je ook meemaken.